تعداد زیادی «کره‌ی زمین»

اطلاعاتی که از فضاپیمای کپلر (که در تصویر فوق نشان داده شده است) به دست آمده است، نشان می دهد که ممکن است کهکشان راه شیری میزبان میلیاردها سیاره‌ی دارای حیات شبه زمینی باشد.
کهکشان راه شیری دارای میلیاردها سیاره‌ی هم اندازه‌ی کره‌ی زمین می‌باشد که این سیاره‌ها هر یک می‌توانند زمینه‌ی وجود حیات را در خود داشته باشند. این امر از یک سری مطالعات جدید نتیجه گرفته شده است. این نتایج بر مبنای اطلاعات دریافتی از برترین تلسکوپ رصدگر سیارات ناسا (سازمان فضایی ایالات متحده‌ی آمریکا) حاصل شده ‌است.
اخیراً یک نقص فنی در فضاپیمای کپلر منجر به خارج از سرویس شدن این فضا پیما گردید. فضا پیمای کپلر نقش بزرگی را در تهیه‌ی آمار سیاراتی که به دور حدود170000ستاره‌ی موجود در کهکشان راه شیری می‌چرخند، ایفا نموده است. اطلاعات دریافتی از فضا پیمای کپلر به ستاره شناسان کمک می‌کرد تا چگونگی وضعیت عموم سیارات موجود در کهکشان ما را پیش بینی نمایند. این تلسکوپ بر روی رصد سیاراتی که ممکن بود واجد شرایطی باشند که شبیه شرایط حاکم بر روی کره‌ی زمین است، متمرکز بود.
مؤلفان مقاله‌ای منتشر شده در نشریه‌ی اقدامات آکادمی ملی علوم در چهارم نوامبر، در حال حاضر به این نتیجه رسیده اند که در کهکشان راه شیری بین 14 تا 30 ستاره از هر 100 ستاره که دارای توده‌ی جرمی و دمایی شبیه خورشید می باشند ممکن است میزبان سیاره‌ای باشند که آن سیاره زمینه‌ی وجود حیات (بدین شکلی که ما بر روی کره‌ی زمین حیات را می‌شناسیم) را دارا باشد. چنین سیاراتی باید لااقل قطری به اندازه‌ی قطر کره‌ی زمین داشته باشند و بزرگی اندازه‌ی قطرشان حداکثر دو برابر قطر کره‌ی زمین باشد. هم چنین این سیارات باید در مداری در محدوده‌ی کمربند حیات ستاره‌ی خود در حال چرخش باشند. این منطقه‌ی مداری، محدوده‌ای است که در آن محدوده، دمای سطح سیاره به گونه‌ای خواهد بود که امکان وجود آب به حالت مایع در تمامی سطح سیاره فراهم شود.
تخمین جدیدی از تعداد سیاراتی که می‌توانند واجد چنین شرایطی باشند از مطالعه روی بیش از42000 ستاره و احراز منظومه‌ای که پیرامون هریک از آنها در حال چرخش است، به دست می‌آید. این دانشمندان جهت برون یابی و تقریب زدن تعداد ستاره‌هایی که نتوانسته‌اند آنها را توسط این تلسکوپ رؤیت کنند، از همین آمار استفاده کرده‌اند.
نویسندگان این مقاله اذعان داشته‌اند که این تخمین، تقریبی نادقیق است به طوری که اگر این تقریب برای منظومه‌ی شمسی به کار برده شود کمربند حیات خورشید (منطقه‌ی قابل سکونت منظومه‌ی شمسی) را این طور مشخص می‌کند که از نظر نزدیکی به خورشید از سیاره‌ی زهره شروع شده و تا فاصله‌ی سیاره‌ی مریخ ادامه می‌یابد. که هیچ یک از این دو سیاره‌ی زهره و مریخ، شبیه کره‌ی زمین نیستند (گرچه هرکدامشان در این محدوده‌ی قابل سکونت مشخص شده جای گرفته اند). با یک تقریب دقیق‌تر محققان تخمین زده‌اند که بین 4 تا 8 تا از هر 100ستاره‌ی شبیه به خورشید می‌توانند میزبان سیاره‌ای به اندازه‌ی کره‌ی زمین باشند. در این سیارات باید هر یک دور چرخش کامل سالیانه به دور ستاره‌هایشان بین 200 الی400 روز به طول بیانجامد.
چهار تا از بین هر 100 ستاره‌ی شبیه خورشید عدد بزرگی به نظر نمی‌رسد، ولی این امر بدین معنا خواهد بود که به هرحال کهکشان راه شیری می‌تواند میزبان بیش از یک میلیارد سیاره‌ی هم اندازه‌ی کره‌ی زمین با شانس وجود حیات در آنها باشد.